W języku norweskim występują trzy rodzaje gramatyczne męski, żeński i nijaki. Każdy rzeczownik wymaga użycia rodzajnika.
Rodzajniki nieokreślone (stoją przed rzeczownikiem):
- en (męski) en gutt - chłopiec
- ei (żeński) ei jente - dziewczyna
- et (nijaki) et barn - dziecko
Rodzajniki określone (stawia się je na końcu rzeczownika):
gutten - chłopiec (konkretny),
jenta - dziewczyna (konkretna),
barnet - dziecko (konkretne).

Nie we wszystkich wariantach języka norweskiego odróżnia się rodzaj żeński. W Bokmål rzeczownik żeński otrzymuje z reguły rodzajnik en zamiast ei, i w ten sposób tworzy się tzw. rodzaj wspólny, męski i żeński (felleskjønn), przeciwstawiony rodzajowi nijakiemu et.

W języku norweskim rzeczowniki występują w liczbie pojedynczej i mnogiej, którą tworzy się poprzez dodanie do wyrazu końcówki -er w formie nieokreślonej lub
końcówki -ene w formie określonej.

Występują tylko dwa przypadki - mianownik i dopełniacz. Dopełniacz, tworzy się przez dodanie do rzeczownika końcówki -s. Stosuje się go się jedynie do wyrażania stosunku przynależności, np. guttens ball (piłka chłopca), Jons far (ojciec Jona).

Celownik zachował się tylko w stałych zwrotach np.:
Nå er det på tide at du skriver det. – Najwyższy czas, byś to napisał.


Materiał powstał na podstawie: Język norweski. Kurs podstawowy